dominionus
Latin
Alternative forms
- domigniōnus, domignōnus, domniōnus, domniō
- donjōnus, domgiō, dongiō, donjō, dungiō, dungeō, dunjō, dangiō
- doglō, dunliō
Etymology
From Old French donjon and Old Occitan domnhon.
First attested in the 1040s in a document from Mouzon.[1]
Noun
dominiōnus m (genitive dominiōnī); second declension (Medieval Latin)
- donjon (central tower of a castle)
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dominiōnus | dominiōnī |
| genitive | dominiōnī | dominiōnōrum |
| dative | dominiōnō | dominiōnīs |
| accusative | dominiōnum | dominiōnōs |
| ablative | dominiōnō | dominiōnīs |
| vocative | dominiōne | dominiōnī |
References
- Niermeyer, Jan Frederik (1976) “dominionus”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill, page 353
- ^ dominionus in Bayerische Akademie der Wissenschaften (1967– ) Mittellateinisches Wörterbuch, Munich: C.H. Beck