druoven
Old Dutch
Etymology
From Proto-Germanic *drōbijaną.
Verb
druoven
- to confuse
Inflection
Conjugation of druoven (weak class 1)
| infinitive | druoven | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | druovo, druovon | druovida |
| 2nd person singular | druovis | druovidos |
| 3rd person singular | druovit | druovida |
| 1st person plural | druovun | druovidon |
| 2nd person plural | druovit | druovidot |
| 3rd person plural | druovunt | druovidon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | druove | druovidi |
| 2nd person singular | druovis | druovidis |
| 3rd person singular | druove | druovidi |
| 1st person plural | druovin | druovidin |
| 2nd person plural | druovit | druovidit |
| 3rd person plural | druovin | druovidin |
| imperative | present | |
| singular | druovi | |
| plural | druovit | |
| participle | present | past |
| druovendi | druovit, gidruovit | |
Descendants
Further reading
- “druoven”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012