duomen
Old Dutch
Etymology
From Proto-Germanic *dōmijaną.
Verb
duomen
Inflection
Conjugation of duomen (weak class 1)
| infinitive | duomen | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | duomo, duomon | duomida |
| 2nd person singular | duomis | duomidos |
| 3rd person singular | duomit | duomida |
| 1st person plural | duomun | duomidon |
| 2nd person plural | duomit | duomidot |
| 3rd person plural | duomunt | duomidon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | duome | duomidi |
| 2nd person singular | duomis | duomidis |
| 3rd person singular | duome | duomidi |
| 1st person plural | duomin | duomidin |
| 2nd person plural | duomit | duomidit |
| 3rd person plural | duomin | duomidin |
| imperative | present | |
| singular | duomi | |
| plural | duomit | |
| participle | present | past |
| duomendi | duomit, giduomit | |
Descendants
Further reading
- “duomen”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012