dzięgna

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *dьgna, with secondary nasalization. First attested in c. 1500.

Pronunciation

  • IPA(key): (10th–15th CE) /d͡ʑʲæ̃ɡna/
  • IPA(key): (15th CE) /d͡ʑʲæ̃ɡna/

Noun

dzięgna f

  1. (attested in Greater Poland) stomatitis
    • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490‎[1], Lubiń, page 16:
      Dzyagną dentile, zanfleisch, dentina idem
      [Dzięgna dentile, zanfleisch, dentina idem]

Descendants

  • →? Russian: цинга́ (cingá, “scurvy”)
    • → Armenian: ցինգա (cʻinga)
    • → Kildin Sami: цыӈӈьк (cyŋŋ’k)
    • → Polish: cynga
    • → Skolt Sami: câʹǧǧ

References

  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “dzięgna”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.