Polish
Etymology
From dzik + -ek.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈd͡ʑi.t͡ʂɛk/
- Rhymes: -it͡ʂɛk
- Syllabification: dzi‧czek
- Homophone: Dziczek
Noun
dziczek m animal
- diminutive of dzik; young wild boar
Declension
Declension of dziczek
|
|
singular
|
plural
|
| nominative
|
dziczek
|
dziczki
|
| genitive
|
dziczka
|
dziczków
|
| dative
|
dziczkowi
|
dziczkom
|
| accusative
|
dziczka
|
dziczki
|
| instrumental
|
dziczkiem
|
dziczkami
|
| locative
|
dziczku
|
dziczkach
|
| vocative
|
dziczku
|
dziczki
|
Noun
dziczek m pers
- (dated) diminutive of dzik; unmannerly, uncivilized, or antisocial person
Declension
Declension of dziczek
|
|
singular
|
plural
|
| nominative
|
dziczek
|
dziczki
|
| genitive
|
dziczka
|
dziczków
|
| dative
|
dziczkowi
|
dziczkom
|
| accusative
|
dziczka
|
dziczków
|
| instrumental
|
dziczkiem
|
dziczkami
|
| locative
|
dziczku
|
dziczkach
|
| vocative
|
dziczku
|
dziczki
|
Noun
dziczek
- genitive plural of dziczka
Further reading
- dziczek in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- dziczek in Polish dictionaries at PWN