elegiacus
Latin
Etymology
Borrowed from Ancient Greek ἐλεγειακός (elegeiakós).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɛ.ɫɛˈɡiː.a.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [e.leˈd͡ʒiː.a.kus]
Adjective
elegīacus (feminine elegīaca, neuter elegīacum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | elegīacus | elegīaca | elegīacum | elegīacī | elegīacae | elegīaca | |
| genitive | elegīacī | elegīacae | elegīacī | elegīacōrum | elegīacārum | elegīacōrum | |
| dative | elegīacō | elegīacae | elegīacō | elegīacīs | |||
| accusative | elegīacum | elegīacam | elegīacum | elegīacōs | elegīacās | elegīaca | |
| ablative | elegīacō | elegīacā | elegīacō | elegīacīs | |||
| vocative | elegīace | elegīaca | elegīacum | elegīacī | elegīacae | elegīaca | |
References
- “elegiacus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- elegiacus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.