emissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēmittō (“send, hurl”).
Participle
ēmissus (feminine ēmissa, neuter ēmissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ēmissus | ēmissa | ēmissum | ēmissī | ēmissae | ēmissa | |
| genitive | ēmissī | ēmissae | ēmissī | ēmissōrum | ēmissārum | ēmissōrum | |
| dative | ēmissō | ēmissae | ēmissō | ēmissīs | |||
| accusative | ēmissum | ēmissam | ēmissum | ēmissōs | ēmissās | ēmissa | |
| ablative | ēmissō | ēmissā | ēmissō | ēmissīs | |||
| vocative | ēmisse | ēmissa | ēmissum | ēmissī | ēmissae | ēmissa | |
References
- “emissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “emissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "emissus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- emissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.