enodatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēnōdō.
Participle
ēnōdātus (feminine ēnōdāta, neuter ēnōdātum, adverb ēnōdātē); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ēnōdātus | ēnōdāta | ēnōdātum | ēnōdātī | ēnōdātae | ēnōdāta | |
| genitive | ēnōdātī | ēnōdātae | ēnōdātī | ēnōdātōrum | ēnōdātārum | ēnōdātōrum | |
| dative | ēnōdātō | ēnōdātae | ēnōdātō | ēnōdātīs | |||
| accusative | ēnōdātum | ēnōdātam | ēnōdātum | ēnōdātōs | ēnōdātās | ēnōdāta | |
| ablative | ēnōdātō | ēnōdātā | ēnōdātō | ēnōdātīs | |||
| vocative | ēnōdāte | ēnōdāta | ēnōdātum | ēnōdātī | ēnōdātae | ēnōdāta | |
References
- “enodatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers