eruditus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ērudiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [eː.rʊˈdiː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [e.ruˈd̪iː.t̪us]
Participle
ērudītus (feminine ērudīta, neuter ērudītum, comparative ērudītior, superlative ērudītissimus, adverb ērudītē); first/second-declension participle
- instructed, educated, cultivated, enlightened, learned
- to be of, with, or having understanding
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | ērudītus | ērudīta | ērudītum | ērudītī | ērudītae | ērudīta | |
genitive | ērudītī | ērudītae | ērudītī | ērudītōrum | ērudītārum | ērudītōrum | |
dative | ērudītō | ērudītae | ērudītō | ērudītīs | |||
accusative | ērudītum | ērudītam | ērudītum | ērudītōs | ērudītās | ērudīta | |
ablative | ērudītō | ērudītā | ērudītō | ērudītīs | |||
vocative | ērudīte | ērudīta | ērudītum | ērudītī | ērudītae | ērudīta |
Descendants
References
- “eruditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “eruditus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- eruditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- a man of profound erudition: vir perfecte planeque eruditus
- a man perfect in all branches of learning: vir omni doctrina eruditus
- to have received a liberal education: optimis studiis or artibus, optimarum artium studiis eruditum esse
- a man of profound erudition: vir perfecte planeque eruditus