eruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ērumpō.
Participle
ēruptus (feminine ērupta, neuter ēruptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ēruptus | ērupta | ēruptum | ēruptī | ēruptae | ērupta | |
| genitive | ēruptī | ēruptae | ēruptī | ēruptōrum | ēruptārum | ēruptōrum | |
| dative | ēruptō | ēruptae | ēruptō | ēruptīs | |||
| accusative | ēruptum | ēruptam | ēruptum | ēruptōs | ēruptās | ērupta | |
| ablative | ēruptō | ēruptā | ēruptō | ēruptīs | |||
| vocative | ērupte | ērupta | ēruptum | ēruptī | ēruptae | ērupta | |
Descendants
References
- “eruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “eruptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- eruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.