escatima

See also: escatimá

Catalan

Verb

escatima

  1. inflection of escatimar:
    1. third-person singular present indicative
    2. second-person singular imperative

Galician

Etymology 1

Unknown. From Old Galician-Portuguese escatima (13th century). The Germanic etymology proposed by Coromines[1] is unsustainable, according to Ramón Lorenzo.

Alternative forms

  • escatema

Pronunciation

  • IPA(key): [eskɑˈtimɐ]

Noun

escatima f (plural escatimas)

  1. (dated) trickery; offense
    Synonyms: deosto, engano
    • 1319, Tórculo Edicións, II, edited by M. Romaní Martínez, La colección diplomática de Santa María de Oseira, Santiago, page 42:
      non he myna voontade de façer escatima nen torto a o moesteiro de sancta Maria d'Osseira
      it is not my will to make trickery nor tort to he monastery of Saint Mary of Oseira

References

  1. ^ Joan Coromines, José A[ntonio] Pascual (1983–1991) “escatimar”, in Diccionario crítico etimológico castellano e hispánico [Critical Castilian and Hispanic Etymological Dictionary] (in Spanish), Madrid: Gredos

Etymology 2

Verb

escatima

  1. inflection of escatimar:
    1. third-person singular present indicative
    2. second-person singular imperative

Spanish

Verb

escatima

  1. inflection of escatimar:
    1. third-person singular present indicative
    2. second-person singular imperative