evinctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēvinciō
Participle
ēvīnctus (feminine ēvīncta, neuter ēvīnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ēvīnctus | ēvīncta | ēvīnctum | ēvīnctī | ēvīnctae | ēvīncta | |
| genitive | ēvīnctī | ēvīnctae | ēvīnctī | ēvīnctōrum | ēvīnctārum | ēvīnctōrum | |
| dative | ēvīnctō | ēvīnctae | ēvīnctō | ēvīnctīs | |||
| accusative | ēvīnctum | ēvīnctam | ēvīnctum | ēvīnctōs | ēvīnctās | ēvīncta | |
| ablative | ēvīnctō | ēvīnctā | ēvīnctō | ēvīnctīs | |||
| vocative | ēvīncte | ēvīncta | ēvīnctum | ēvīnctī | ēvīnctae | ēvīncta | |
References
- “evinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- evinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- evinctus in D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary, Wiley Publishing, 1968