exculcatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of exculcō
Participle
exculcātus (feminine exculcāta, neuter exculcātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | exculcātus | exculcāta | exculcātum | exculcātī | exculcātae | exculcāta | |
| genitive | exculcātī | exculcātae | exculcātī | exculcātōrum | exculcātārum | exculcātōrum | |
| dative | exculcātō | exculcātae | exculcātō | exculcātīs | |||
| accusative | exculcātum | exculcātam | exculcātum | exculcātōs | exculcātās | exculcāta | |
| ablative | exculcātō | exculcātā | exculcātō | exculcātīs | |||
| vocative | exculcāte | exculcāta | exculcātum | exculcātī | exculcātae | exculcāta | |
References
- “exculcatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press