exinanitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of exināniō.
Participle
exinānītus (feminine exinānīta, neuter exinānītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | exinānītus | exinānīta | exinānītum | exinānītī | exinānītae | exinānīta | |
| genitive | exinānītī | exinānītae | exinānītī | exinānītōrum | exinānītārum | exinānītōrum | |
| dative | exinānītō | exinānītae | exinānītō | exinānītīs | |||
| accusative | exinānītum | exinānītam | exinānītum | exinānītōs | exinānītās | exinānīta | |
| ablative | exinānītō | exinānītā | exinānītō | exinānītīs | |||
| vocative | exinānīte | exinānīta | exinānītum | exinānītī | exinānītae | exinānīta | |
References
- "exinanitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)