exornatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of exornō.
Participle
exōrnātus (feminine exōrnāta, neuter exōrnātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | exōrnātus | exōrnāta | exōrnātum | exōrnātī | exōrnātae | exōrnāta | |
| genitive | exōrnātī | exōrnātae | exōrnātī | exōrnātōrum | exōrnātārum | exōrnātōrum | |
| dative | exōrnātō | exōrnātae | exōrnātō | exōrnātīs | |||
| accusative | exōrnātum | exōrnātam | exōrnātum | exōrnātōs | exōrnātās | exōrnāta | |
| ablative | exōrnātō | exōrnātā | exōrnātō | exōrnātīs | |||
| vocative | exōrnāte | exōrnāta | exōrnātum | exōrnātī | exōrnātae | exōrnāta | |
References
- “exornatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- exornatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.