expostulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of expostulō.
Participle
expostulātus (feminine expostulāta, neuter expostulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | expostulātus | expostulāta | expostulātum | expostulātī | expostulātae | expostulāta | |
| genitive | expostulātī | expostulātae | expostulātī | expostulātōrum | expostulātārum | expostulātōrum | |
| dative | expostulātō | expostulātae | expostulātō | expostulātīs | |||
| accusative | expostulātum | expostulātam | expostulātum | expostulātōs | expostulātās | expostulāta | |
| ablative | expostulātō | expostulātā | expostulātō | expostulātīs | |||
| vocative | expostulāte | expostulāta | expostulātum | expostulātī | expostulātae | expostulāta | |
References
- “expostulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "expostulatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- expostulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.