fingra
Old English
Noun
fingra
- genitive plural of finger
Swedish
Verb
fingra (present fingrar, preterite fingrade, supine fingrat, imperative fingra)
- (often with på) to finger (repeatedly touch or stroke with the fingers)
- Han fingrade nervöst på vinglaset
- He fingered the wine glass nervously
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | fingra | fingras | ||
| supine | fingrat | fingrats | ||
| imperative | fingra | — | ||
| imper. plural1 | fingren | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | fingrar | fingrade | fingras | fingrades |
| ind. plural1 | fingra | fingrade | fingras | fingrades |
| subjunctive2 | fingre | fingrade | fingres | fingrades |
| present participle | fingrande | |||
| past participle | — | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.
See also
- pulla (finger sexually)