forewitan
Old English
Etymology
Pronunciation
- IPA(key): /fo.reˈwi.tɑn/
Verb
forewitan
- to foreknow
Conjugation
Conjugation of forewitan (preterite-present)
| infinitive | forewitan | forewitenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | forewāt | forewisse, forewiste |
| second person singular | forewāst | forewissest, forewistest |
| third person singular | forewāt | forewisse, forewiste |
| plural | forewiton | forewisson, forewiston |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | forewite | forewisse, forewiste |
| plural | forewiten | forewissen, forewisten |
| imperative | ||
| singular | forewite | |
| plural | forewitaþ | |
| participle | present | past |
| forewitende | forewiten | |
Descendants
- Middle English: forwiten
- English: forewit
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “fórewitan”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.