fortuit

See also: fortuït

English

Etymology

Borrowed from Middle French fortuit, from Latin fortuitus.

Adjective

fortuit (comparative more fortuit, superlative most fortuit)

  1. (obsolete) Fortuitous.
    • 1624, Democritus Junior [pseudonym; Robert Burton], The Anatomy of Melancholy: [], 2nd edition, Oxford, Oxfordshire: [] John Lichfield and James Short, for Henry Cripps, →OCLC, partition II, section 3, member 5:
      And so for false fears and all other fortuit inconveniences, mischances, calamities, to resist and prepare ourselves, not to faint is best […].

French

Adjective

fortuit (feminine fortuite, masculine plural fortuits, feminine plural fortuites)

  1. fortuitous (happening by chance, by fortune)

Further reading

Romanian

Etymology

Borrowed from French fortuit, from Latin fortuitus.

Adjective

fortuit m or n (feminine singular fortuită, masculine plural fortuiți, feminine and neuter plural fortuite)

  1. fortuitous

Declension

Declension of fortuit
singular plural
masculine neuter feminine masculine neuter feminine
nominative-
accusative
indefinite fortuit fortuită fortuiți fortuite
definite fortuitul fortuita fortuiții fortuitele
genitive-
dative
indefinite fortuit fortuite fortuiți fortuite
definite fortuitului fortuitei fortuiților fortuitelor