framhweorfan
Old English
Alternative forms
Etymology
Equivalent to fram- + hweorfan.
Pronunciation
- IPA(key): /frɑmˈxwe͜or.fɑn/, [frɑmˈʍe͜orˠ.vɑn]
Verb
framhweorfan
Conjugation
Conjugation of framhweorfan (strong, class III)
| infinitive | framhweorfan | framhweorfenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | framhweorfe | framhwearf |
| second person singular | framhwierfst | framhwurfe |
| third person singular | framhwierfþ | framhwearf |
| plural | framhweorfaþ | framhwurfon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | framhweorfe | framhwurfe |
| plural | framhweorfen | framhwurfen |
| imperative | ||
| singular | framhweorf | |
| plural | framhweorfaþ | |
| participle | present | past |
| framhweorfende | framhworfen | |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “framhweorfan”, in An Anglo-Saxon Dictionary[1], second edition, Oxford: Oxford University Press.