fraudatio
Latin
Etymology
From fraudō, fraudāre (“I swindle, embezzle”) + -tiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [frau̯ˈdaː.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [frau̯ˈd̪at̪.t̪͡s̪i.o]
Noun
fraudātiō f (genitive fraudātiōnis); third declension
- The act of cheating, deceiving or defrauding; deceit, fraud.
Declension
Third-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | fraudātiō | fraudātiōnēs |
genitive | fraudātiōnis | fraudātiōnum |
dative | fraudātiōnī | fraudātiōnibus |
accusative | fraudātiōnem | fraudātiōnēs |
ablative | fraudātiōne | fraudātiōnibus |
vocative | fraudātiō | fraudātiōnēs |
References
- “fraudatio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “fraudatio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- fraudatio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.