fraudator
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [frau̯ˈdaː.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [frau̯ˈd̪aː.t̪or]
Noun
fraudātor m (genitive fraudātōris, feminine fraudātrīx); third declension
Declension
Third-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | fraudātor | fraudātōrēs |
genitive | fraudātōris | fraudātōrum |
dative | fraudātōrī | fraudātōribus |
accusative | fraudātōrem | fraudātōrēs |
ablative | fraudātōre | fraudātōribus |
vocative | fraudātor | fraudātōrēs |
Verb
fraudātor
- second/third-person singular future passive imperative of fraudō
References
- “fraudator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “fraudator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- fraudator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Romanian
Etymology
From frauda + -tor. Compare Italian fraudatore.
Noun
fraudator m (plural fraudatori)
Declension
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | ||
nominative-accusative | fraudator | fraudatorul | fraudatori | fraudatorii | |
genitive-dative | fraudator | fraudatorului | fraudatori | fraudatorilor | |
vocative | fraudatorule | fraudatorilor |
References
- fraudator in Academia Română, Micul dicționar academic, ediția a II-a, Bucharest: Univers Enciclopedic, 2010. →ISBN