fraudator

Latin

Etymology

From fraudō +‎ -tor.

Pronunciation

Noun

fraudātor m (genitive fraudātōris, feminine fraudātrīx); third declension

  1. fraudster, swindler, cheat, con man, con artist

Declension

Third-declension noun.

singular plural
nominative fraudātor fraudātōrēs
genitive fraudātōris fraudātōrum
dative fraudātōrī fraudātōribus
accusative fraudātōrem fraudātōrēs
ablative fraudātōre fraudātōribus
vocative fraudātor fraudātōrēs

Verb

fraudātor

  1. second/third-person singular future passive imperative of fraudō

References

  • fraudator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • fraudator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • fraudator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Romanian

Etymology

From frauda +‎ -tor. Compare Italian fraudatore.

Noun

fraudator m (plural fraudatori)

  1. fraudster

Declension

Declension of fraudator
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative-accusative fraudator fraudatorul fraudatori fraudatorii
genitive-dative fraudator fraudatorului fraudatori fraudatorilor
vocative fraudatorule fraudatorilor

References

  • fraudator in Academia Română, Micul dicționar academic, ediția a II-a, Bucharest: Univers Enciclopedic, 2010. →ISBN