fucatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of fūcō.
Participle
fūcātus (feminine fūcāta, neuter fūcātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | fūcātus | fūcāta | fūcātum | fūcātī | fūcātae | fūcāta | |
| genitive | fūcātī | fūcātae | fūcātī | fūcātōrum | fūcātārum | fūcātōrum | |
| dative | fūcātō | fūcātae | fūcātō | fūcātīs | |||
| accusative | fūcātum | fūcātam | fūcātum | fūcātōs | fūcātās | fūcāta | |
| ablative | fūcātō | fūcātā | fūcātō | fūcātīs | |||
| vocative | fūcāte | fūcāta | fūcātum | fūcātī | fūcātae | fūcāta | |
Derived terms
References
- “fucatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “fucatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- fucatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.