fultuman
Old English
Etymology
fultum (“aid, assistance”) + -an
Pronunciation
- IPA(key): /ˈful.tu.mɑn/, [ˈfuɫ.tu.mɑn]
Verb
fultuman
- alternative form of fultumian
Conjugation
Conjugation of fultuman (weak, class 1)
| infinitive | fultuman | fultumenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | fultume | fultumde |
| second person singular | fultumest, fultumst | fultumdest |
| third person singular | fultumeþ, fultumþ | fultumde |
| plural | fultumaþ | fultumdon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | fultume | fultumde |
| plural | fultumen | fultumden |
| imperative | ||
| singular | fultum | |
| plural | fultumaþ | |
| participle | present | past |
| fultumende | (ġe)fultumed | |