functus
English
Adjective
functus (not comparable)
Latin
Etymology
Perfect active participle of fungor.
Participle
fūnctus (feminine fūncta, neuter fūnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | fūnctus | fūncta | fūnctum | fūnctī | fūnctae | fūncta | |
genitive | fūnctī | fūnctae | fūnctī | fūnctōrum | fūnctārum | fūnctōrum | |
dative | fūnctō | fūnctae | fūnctō | fūnctīs | |||
accusative | fūnctum | fūnctam | fūnctum | fūnctōs | fūnctās | fūncta | |
ablative | fūnctō | fūnctā | fūnctō | fūnctīs | |||
vocative | fūncte | fūncta | fūnctum | fūnctī | fūnctae | fūncta |
Derived terms
Descendants
- Italian: funto
References
- “functus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “functus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- functus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to retire from service: militia functum, perfunctum esse
- to retire from service: militia functum, perfunctum esse