furiatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of furiō (“to enrage, infuriate”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [fʊ.riˈaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [fu.riˈaː.t̪us]
Participle
furiātus (feminine furiāta, neuter furiātum); first/second-declension participle
Inflection
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | furiātus | furiāta | furiātum | furiātī | furiātae | furiāta | |
| genitive | furiātī | furiātae | furiātī | furiātōrum | furiātārum | furiātōrum | |
| dative | furiātō | furiātae | furiātō | furiātīs | |||
| accusative | furiātum | furiātam | furiātum | furiātōs | furiātās | furiāta | |
| ablative | furiātō | furiātā | furiātō | furiātīs | |||
| vocative | furiāte | furiāta | furiātum | furiātī | furiātae | furiāta | |