fusilleren

Dutch

Etymology

Borrowed from French fusiller (“to fire upon”).

Pronunciation

  • IPA(key): /fyziˈ(j)eːrə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

fusilleren

  1. (transitive) to execute by firing squad

Conjugation

Conjugation of fusilleren (weak)
infinitive fusilleren
past singular fusilleerde
past participle gefusilleerd
infinitive fusilleren
gerund fusilleren n
present tense past tense
1st person singular fusilleer fusilleerde
2nd person sing. (jij) fusilleert, fusilleer2 fusilleerde
2nd person sing. (u) fusilleert fusilleerde
2nd person sing. (gij) fusilleert fusilleerde
3rd person singular fusilleert fusilleerde
plural fusilleren fusilleerden
subjunctive sing.1 fusillere fusilleerde
subjunctive plur.1 fusilleren fusilleerden
imperative sing. fusilleer
imperative plur.1 fusilleert
participles fusillerend gefusilleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

See also

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.