fynda
Swedish
Etymology
From fynd + -a. First attested in 1954.
Verb
fynda (present fyndar, preterite fyndade, supine fyndat, imperative fynda)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | fynda | fyndas | ||
| supine | fyndat | fyndats | ||
| imperative | fynda | — | ||
| imper. plural1 | fynden | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | fyndar | fyndade | fyndas | fyndades |
| ind. plural1 | fynda | fyndade | fyndas | fyndades |
| subjunctive2 | fynde | fyndade | fyndes | fyndades |
| present participle | fyndande | |||
| past participle | fyndad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.