gürgen
See also: Gürgen
Turkish
Etymology
From Ottoman Turkish گورگن (gürgen, “beech; alder”).
Noun
gürgen (definite accusative gürgeni, plural gürgenler)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | gürgen | gürgenler |
| definite accusative | gürgeni | gürgenleri |
| dative | gürgene | gürgenlere |
| locative | gürgende | gürgenlerde |
| ablative | gürgenden | gürgenlerden |
| genitive | gürgenin | gürgenlerin |
References
- Redhouse, James W. (1890) “كوركن”, in A Turkish and English Lexicon[1], Constantinople: A. H. Boyajian, page 1587