garritus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of garriō.
Participle
garrītus (feminine garrīta, neuter garrītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | garrītus | garrīta | garrītum | garrītī | garrītae | garrīta | |
| genitive | garrītī | garrītae | garrītī | garrītōrum | garrītārum | garrītōrum | |
| dative | garrītō | garrītae | garrītō | garrītīs | |||
| accusative | garrītum | garrītam | garrītum | garrītōs | garrītās | garrīta | |
| ablative | garrītō | garrītā | garrītō | garrītīs | |||
| vocative | garrīte | garrīta | garrītum | garrītī | garrītae | garrīta | |
References
- “garritus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "garritus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- garritus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.