genemen
Middle Dutch
Etymology
From Old Dutch gineman, from Proto-Germanic *ganemaną. Equivalent to ge- + nēmen.
Verb
genēmen
Inflection
| infinitive | base form | genēmen | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| genitive | genēmens | ||||||
| dative | genēmene | ||||||
| indicative | subjunctive | ||||||
| present | past | present | past | ||||
| 1st person singular | genēme | genam | genēme | genâme | |||
| 2nd person singular | genēems, genēmes | genâems, genâmes | genēems, genēmes | genâmes | |||
| 3rd person singular | genēemt, genēmet | genam | genēme | genâme | |||
| 1st person plural | genēmen | genâmen | genēmen | genâmen | |||
| 2nd person plural | genēemt, genēmet | genâemt, genâmet | genēemt, genēmet | genâmet | |||
| 3rd person plural | genēmen | genâmen | genēmen | genâmen | |||
| imperative | |||||||
| singular | genem, genēem, genēme | ||||||
| plural | genēemt, genēmet | ||||||
| present | past | ||||||
| participle | genēmende | genōmen | |||||
Further reading
- “ghenemen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
- Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “genemen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN