giwintan
Old High German
Etymology
From gi- + wintan. Cognate Gothic *𐌲𐌰𐍅𐌹𐌽𐌳𐌰𐌽 (*gawindan) (𐌳𐌿𐌲𐌰𐍅𐌹𐌽𐌳𐌰𐌽 (dugawindan)).
Verb
giwintan
Conjugation
Conjugation of giwintan (strong class 3)
| infinitive | giwintan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | giwintu, giwinto | giwant |
| 2nd person singular | giwintis, giwintist | giwunti |
| 3rd person singular | giwintit | giwant |
| 1st person plural | giwintem, giwintemēs | giwuntum, giwuntumēs |
| 2nd person plural | giwintet | giwuntut |
| 3rd person plural | giwintant | giwuntun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | giwinte | giwunti |
| 2nd person singular | giwintēs, giwintēst | giwuntīs, giwuntīst |
| 3rd person singular | giwinte | giwunti |
| 1st person plural | giwintēm, giwintemēs | giwuntīm, giwuntīmēs |
| 2nd person plural | giwintēt | giwuntīt |
| 3rd person plural | giwintēn | giwuntīn |
| imperative | present | |
| singular | giwint | |
| plural | giwintet | |
| participle | present | past |
| giwintanti | giwuntan | |