glisnian
Old English
Etymology
From Proto-West Germanic *glisnōn, from Proto-Germanic *glisnōną, possibly from *glisnaz + *-ōną, from Proto-Indo-European *ǵʰlis-nó-s, from Proto-Indo-European *ǵʰleys-, from *ǵʰley- (“to shine”).[1] Cognate with Norwegian glisna, Swedish glesna.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɡlis.ni.ɑn/, [ˈɡliz.ni.ɑn]
Verb
glisnian
Conjugation
Conjugation of glisnian (weak, class 2)
| infinitive | glisnian | glisnienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | glisniġe | glisnode |
| second person singular | glisnast | glisnodest |
| third person singular | glisnaþ | glisnode |
| plural | glisniaþ | glisnodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | glisniġe | glisnode |
| plural | glisniġen | glisnoden |
| imperative | ||
| singular | glisna | |
| plural | glisniaþ | |
| participle | present | past |
| glisniende | (ġe)glisnod | |