gloriabundus
Latin
Etymology
glōrior (“pride oneself, boast”) + -bundus
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɡɫoː.ri.aːˈbʊn.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ɡlo.ri.aˈbun̪.d̪us]
Adjective
glōriābundus (feminine glōriābunda, neuter glōriābundum); first/second-declension adjective
- (post-classical, very rare) boasting, glorying, exulting
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | glōriābundus | glōriābunda | glōriābundum | glōriābundī | glōriābundae | glōriābunda | |
| genitive | glōriābundī | glōriābundae | glōriābundī | glōriābundōrum | glōriābundārum | glōriābundōrum | |
| dative | glōriābundō | glōriābundae | glōriābundō | glōriābundīs | |||
| accusative | glōriābundum | glōriābundam | glōriābundum | glōriābundōs | glōriābundās | glōriābunda | |
| ablative | glōriābundō | glōriābundā | glōriābundō | glōriābundīs | |||
| vocative | glōriābunde | glōriābunda | glōriābundum | glōriābundī | glōriābundae | glōriābunda | |
References
- “gloriabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- gloriabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.