honorarius
Latin
Etymology
From honor (oblique root honōr-) + -ārius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [hɔ.noːˈraː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [o.noˈraː.ri.us]
Adjective
honōrārius (feminine honōrāria, neuter honōrārium); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | honōrārius | honōrāria | honōrārium | honōrāriī | honōrāriae | honōrāria | |
| genitive | honōrāriī | honōrāriae | honōrāriī | honōrāriōrum | honōrāriārum | honōrāriōrum | |
| dative | honōrāriō | honōrāriae | honōrāriō | honōrāriīs | |||
| accusative | honōrārium | honōrāriam | honōrārium | honōrāriōs | honōrāriās | honōrāria | |
| ablative | honōrāriō | honōrāriā | honōrāriō | honōrāriīs | |||
| vocative | honōrārie | honōrāria | honōrārium | honōrāriī | honōrāriae | honōrāria | |
Descendants
- Catalan: honorari
- French: honoraire
- Galician: honorario
- Italian: onorario
- Portuguese: honorário
- Romanian: onorariu
- Spanish: honorario
References
- “honorarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “honorarius”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- honorarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.