honorificabilitudinitas
Latin
Etymology
From an extension of honōrificō (“to honor”) + -bilis (“-able”) + -tūdō (“-ness”) + -itās (“-ity”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [hɔ.noː.rɪ.fɪ.kaː.bɪ.lɪ.tuːˈdɪ.nɪ.taːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [o.no.ri.fi.ka.bi.li.t̪uˈd̪iː.ni.t̪as]
Noun
honōrificābilitūdinitās f (genitive honōrificābilitūdinitātis); third declension (Medieval Latin, rare)
- the state of being able to achieve honors
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | honōrificābilitūdinitās | honōrificābilitūdinitātēs |
| genitive | honōrificābilitūdinitātis | honōrificābilitūdinitātum |
| dative | honōrificābilitūdinitātī | honōrificābilitūdinitātibus |
| accusative | honōrificābilitūdinitātem | honōrificābilitūdinitātēs |
| ablative | honōrificābilitūdinitāte | honōrificābilitūdinitātibus |
| vocative | honōrificābilitūdinitās | honōrificābilitūdinitātēs |
Descendants
- → English: honorificabilitudinity (learned)
From honōrificābilitūdinitātibus:
- → English: honorificabilitudinitatibus (learned)
- → French: honorificabilitudinitatibe (learned)
Further reading
- "honorificabilitudinitas", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)