hrinan
Old English
Etymology
From Proto-West Germanic *hrīnan.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈxriː.nɑn/, [ˈr̥iː.nɑn]
Verb
hrīnan
Conjugation
Conjugation of hrīnan (strong, class I)
| infinitive | hrīnan | hrīnenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | hrīne | hrān |
| second person singular | hrīnst | hrine |
| third person singular | hrīnþ | hrān |
| plural | hrīnaþ | hrinon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | hrīne | hrine |
| plural | hrīnen | hrinen |
| imperative | ||
| singular | hrīn | |
| plural | hrīnaþ | |
| participle | present | past |
| hrīnende | (ġe)hrinen | |
Derived terms
Related terms
Descendants
Old Saxon
Etymology
From Proto-West Germanic *hrīnan.
Verb
hrīnan
- to touch
Conjugation
Conjugation of hrīnan (strong class 1)
| infinitive | hrīnan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | hrīnu | hrēn |
| 2nd person singular | hrīnis | hrini |
| 3rd person singular | hrīnid | hrēn |
| plural | hrīnad | hrinun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | hrīne | hrini |
| 2nd person singular | hrīnes | hrinis |
| 3rd person singular | hrīne | hrini |
| plural | hrīnen | hrinin |
| imperative | present | |
| singular | hrīn | |
| plural | hrīnad | |
| participle | present | past |
| hrīnandi | gihrinan, hrinan | |