ieëre

Limburgish

Alternative forms

Etymology

From Middle Dutch êren.

Verb

ieëre

  1. to honour

Conjugation

Montfortian conjugation of ieëre (first conjugation)
non-finite forms infinitive gerund present participle past participle adjective adverb
(tö) ieëre 't ieëre n ieërendj höbbe geieëre geieëredje, geieëredjer, geieëredjes geieëredj, geieëredjelik
number & tense verb-second order verb-first order
present past subjunctive present past subjunctive
first person singular ieëre ieëredje ieëre ieëre ieëredje-n ieëre-n
second person singular ieëres ieëredjes ieëre ieëres ieëredjes ieërer
third person singular ieëretj ieëredje ieëre ieëretj'r ieëredje ieërer
first person plural ieëre ieëredje ieëre ieëretj ieëredje ieëre
second person plural ieëretj ieëredje ieëre ieëretj ieëredje ieëretj
third person plural ieëre ieëredje ieëre ieëre ieëredje ieërer
other forms noun imperative singular impolite imperative singular polite imperative dual imperative plural inclusive
't geieëre n ieëre! ieëretj! ieëretj, ieëretj! ieëretj! ieërem
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.