ignitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of igniō.
Participle
ignītus (feminine ignīta, neuter ignītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ignītus | ignīta | ignītum | ignītī | ignītae | ignīta | |
| genitive | ignītī | ignītae | ignītī | ignītōrum | ignītārum | ignītōrum | |
| dative | ignītō | ignītae | ignītō | ignītīs | |||
| accusative | ignītum | ignītam | ignītum | ignītōs | ignītās | ignīta | |
| ablative | ignītō | ignītā | ignītō | ignītīs | |||
| vocative | ignīte | ignīta | ignītum | ignītī | ignītae | ignīta | |
Descendants
References
- “ignitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- ignitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.