ignoratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ignōrō (“not know”).
Participle
ignōrātus (feminine ignōrāta, neuter ignōrātum); first/second-declension participle
- unknown, unacquainted, having been unknown.
- ignored, having been ignored.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ignōrātus | ignōrāta | ignōrātum | ignōrātī | ignōrātae | ignōrāta | |
| genitive | ignōrātī | ignōrātae | ignōrātī | ignōrātōrum | ignōrātārum | ignōrātōrum | |
| dative | ignōrātō | ignōrātae | ignōrātō | ignōrātīs | |||
| accusative | ignōrātum | ignōrātam | ignōrātum | ignōrātōs | ignōrātās | ignōrāta | |
| ablative | ignōrātō | ignōrātā | ignōrātō | ignōrātīs | |||
| vocative | ignōrāte | ignōrāta | ignōrātum | ignōrātī | ignōrātae | ignōrāta | |
References
- “ignoratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers