immeritus
Latin
Alternative forms
- inmeritus
Etymology
From in- (“not”) + meritus (“merited, earned, deserved”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪmˈmɛ.rɪ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [imˈmɛː.ri.t̪us]
Adjective
immeritus (feminine immerita, neuter immeritum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | immeritus | immerita | immeritum | immeritī | immeritae | immerita | |
| genitive | immeritī | immeritae | immeritī | immeritōrum | immeritārum | immeritōrum | |
| dative | immeritō | immeritae | immeritō | immeritīs | |||
| accusative | immeritum | immeritam | immeritum | immeritōs | immeritās | immerita | |
| ablative | immeritō | immeritā | immeritō | immeritīs | |||
| vocative | immerite | immerita | immeritum | immeritī | immeritae | immerita | |
Synonyms
- (undeserving, innocent): immerēns
Derived terms
Related terms
- immerēns
- immerenter
- immeritōrius
- merenda
- merendārius
- merendō
- merēns
- mereō
- meretrīcābilis
- meretrīciē
- meretrīcius
- meretrīcor
- meretrīcula
- meretrīx
- meritō
- meritōrius
- meritum
- meritus
Descendants
- Spanish: inmérito
References
- “immeritus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “immeritus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- immeritus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) and rightly too: neque immerito (iniuria)
- (ambiguous) and rightly too: neque id immerito (iniuria)
- (ambiguous) and rightly too: neque immerito (iniuria)