immoratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of immoror.
Participle
immorātus (feminine immorāta, neuter immorātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | immorātus | immorāta | immorātum | immorātī | immorātae | immorāta | |
| genitive | immorātī | immorātae | immorātī | immorātōrum | immorātārum | immorātōrum | |
| dative | immorātō | immorātae | immorātō | immorātīs | |||
| accusative | immorātum | immorātam | immorātum | immorātōs | immorātās | immorāta | |
| ablative | immorātō | immorātā | immorātō | immorātīs | |||
| vocative | immorāte | immorāta | immorātum | immorātī | immorātae | immorāta | |