imperatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of imperō.
Participle
imperātus (feminine imperāta, neuter imperātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | imperātus | imperāta | imperātum | imperātī | imperātae | imperāta | |
| genitive | imperātī | imperātae | imperātī | imperātōrum | imperātārum | imperātōrum | |
| dative | imperātō | imperātae | imperātō | imperātīs | |||
| accusative | imperātum | imperātam | imperātum | imperātōs | imperātās | imperāta | |
| ablative | imperātō | imperātā | imperātō | imperātīs | |||
| vocative | imperāte | imperāta | imperātum | imperātī | imperātae | imperāta | |
References
- “imperatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "imperatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- imperatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.