imperitatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of imperitō (govern, command).

Participle

imperitātus (feminine imperitāta, neuter imperitātum); first/second-declension participle

  1. commanded, governed, having been ruled.

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative imperitātus imperitāta imperitātum imperitātī imperitātae imperitāta
genitive imperitātī imperitātae imperitātī imperitātōrum imperitātārum imperitātōrum
dative imperitātō imperitātae imperitātō imperitātīs
accusative imperitātum imperitātam imperitātum imperitātōs imperitātās imperitāta
ablative imperitātō imperitātā imperitātō imperitātīs
vocative imperitāte imperitāta imperitātum imperitātī imperitātae imperitāta