imperitatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of imperitō (“govern, command”).
Participle
imperitātus (feminine imperitāta, neuter imperitātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | imperitātus | imperitāta | imperitātum | imperitātī | imperitātae | imperitāta | |
| genitive | imperitātī | imperitātae | imperitātī | imperitātōrum | imperitātārum | imperitātōrum | |
| dative | imperitātō | imperitātae | imperitātō | imperitātīs | |||
| accusative | imperitātum | imperitātam | imperitātum | imperitātōs | imperitātās | imperitāta | |
| ablative | imperitātō | imperitātā | imperitātō | imperitātīs | |||
| vocative | imperitāte | imperitāta | imperitātum | imperitātī | imperitātae | imperitāta | |