impertitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of impertiō.

Participle

impertītus (feminine impertīta, neuter impertītum); first/second-declension participle

  1. imparted

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative impertītus impertīta impertītum impertītī impertītae impertīta
genitive impertītī impertītae impertītī impertītōrum impertītārum impertītōrum
dative impertītō impertītae impertītō impertītīs
accusative impertītum impertītam impertītum impertītōs impertītās impertīta
ablative impertītō impertītā impertītō impertītīs
vocative impertīte impertīta impertītum impertītī impertītae impertīta

References

  • impertitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • impertitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.