impertitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of impertiō.
Participle
impertītus (feminine impertīta, neuter impertītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | impertītus | impertīta | impertītum | impertītī | impertītae | impertīta | |
| genitive | impertītī | impertītae | impertītī | impertītōrum | impertītārum | impertītōrum | |
| dative | impertītō | impertītae | impertītō | impertītīs | |||
| accusative | impertītum | impertītam | impertītum | impertītōs | impertītās | impertīta | |
| ablative | impertītō | impertītā | impertītō | impertītīs | |||
| vocative | impertīte | impertīta | impertītum | impertītī | impertītae | impertīta | |
References
- “impertitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- impertitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.