imperturbatus
Latin
Etymology
in- (“un-”) + perturbātus (“disturbed, troubled”)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪm.pɛr.tʊrˈbaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [im.per.t̪urˈbaː.t̪us]
Adjective
imperturbātus (feminine imperturbāta, neuter imperturbātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | imperturbātus | imperturbāta | imperturbātum | imperturbātī | imperturbātae | imperturbāta | |
| genitive | imperturbātī | imperturbātae | imperturbātī | imperturbātōrum | imperturbātārum | imperturbātōrum | |
| dative | imperturbātō | imperturbātae | imperturbātō | imperturbātīs | |||
| accusative | imperturbātum | imperturbātam | imperturbātum | imperturbātōs | imperturbātās | imperturbāta | |
| ablative | imperturbātō | imperturbātā | imperturbātō | imperturbātīs | |||
| vocative | imperturbāte | imperturbāta | imperturbātum | imperturbātī | imperturbātae | imperturbāta | |
References
- “imperturbatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “imperturbatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers