implacidus
Latin
Etymology
From in- (“un-”) + placidus (“placid, mild, tame”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪmˈpɫa.kɪ.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [imˈplaː.t͡ʃi.d̪us]
Adjective
implacidus (feminine implacida, neuter implacidum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | implacidus | implacida | implacidum | implacidī | implacidae | implacida | |
| genitive | implacidī | implacidae | implacidī | implacidōrum | implacidārum | implacidōrum | |
| dative | implacidō | implacidae | implacidō | implacidīs | |||
| accusative | implacidum | implacidam | implacidum | implacidōs | implacidās | implacida | |
| ablative | implacidō | implacidā | implacidō | implacidīs | |||
| vocative | implacide | implacida | implacidum | implacidī | implacidae | implacida | |
References
- “implacidus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “implacidus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers