imprecatus
Latin
Etymology
Perfect participle of imprecor
Participle
imprecātus (feminine imprecāta, neuter imprecātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | imprecātus | imprecāta | imprecātum | imprecātī | imprecātae | imprecāta | |
| genitive | imprecātī | imprecātae | imprecātī | imprecātōrum | imprecātārum | imprecātōrum | |
| dative | imprecātō | imprecātae | imprecātō | imprecātīs | |||
| accusative | imprecātum | imprecātam | imprecātum | imprecātōs | imprecātās | imprecāta | |
| ablative | imprecātō | imprecātā | imprecātō | imprecātīs | |||
| vocative | imprecāte | imprecāta | imprecātum | imprecātī | imprecātae | imprecāta | |