impunitus
Latin
Alternative forms
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪm.puːˈniː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [im.puˈniː.t̪us]
Adjective
impūnītus (feminine impūnīta, neuter impūnītum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | impūnītus | impūnīta | impūnītum | impūnītī | impūnītae | impūnīta | |
| genitive | impūnītī | impūnītae | impūnītī | impūnītōrum | impūnītārum | impūnītōrum | |
| dative | impūnītō | impūnītae | impūnītō | impūnītīs | |||
| accusative | impūnītum | impūnītam | impūnītum | impūnītōs | impūnītās | impūnīta | |
| ablative | impūnītō | impūnītā | impūnītō | impūnītīs | |||
| vocative | impūnīte | impūnīta | impūnītum | impūnītī | impūnītae | impūnīta | |
Descendants
- Italian: impunito
References
- “impunitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “impunitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- impunitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to let a person go scot-free: impunitum aliquem dimittere
- to let a person go scot-free: impunitum aliquem dimittere