inauratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inaurō (“gild”).
Participle
inaurātus (feminine inaurāta, neuter inaurātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inaurātus | inaurāta | inaurātum | inaurātī | inaurātae | inaurāta | |
| genitive | inaurātī | inaurātae | inaurātī | inaurātōrum | inaurātārum | inaurātōrum | |
| dative | inaurātō | inaurātae | inaurātō | inaurātīs | |||
| accusative | inaurātum | inaurātam | inaurātum | inaurātōs | inaurātās | inaurāta | |
| ablative | inaurātō | inaurātā | inaurātō | inaurātīs | |||
| vocative | inaurāte | inaurāta | inaurātum | inaurātī | inaurātae | inaurāta | |
References
- “inauratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inauratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "inauratus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- inauratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.